652 km, Duszanbe (TJ) – Buchara (UZ)

Długi ale fajny dzień, z kilkoma ciekawostkami.
Zawsze gdy przekraczamy granicę, to wstajemy o godzinę wcześniej, czyli o 5 rano. Chcieliśmy dojechać do Buchary a to bardzo daleko jak na nasze ostatnie dzienne zasięgi, więc nic pewnego, a do tego granica. Ponoć szybka, ale dziś czwartek trzynastego.

Do granicy tylko 60 km. Po wyjeździe z Duszanbe zatrzymaliśmy się na większej stacji benzynowej, i tankujemy za wszystkie tadżyckie pieniądze (somoni) jakie mieliśmy, właściwie do pełna. Podjeżdżając do granicy trzeba się zatrzymać przed pierwszym szlabanem. Stoi tam garstka sprzedawców walut. Mimo niechęci do tej formy wymieniamy dolary na „sum”. Podjeżdża także motocykl Africa Twin z parą Włochów na pokładzie. Też wymieniają walutę. Trochę rozmawiamy i jedziemy razem na przejście graniczne.

Granica od strony Tadżykistanu to zaledwie 10 minut. Oddajemy kwitek otrzymany przy wjeździe do kraju i jedziemy dalej.
Po stronie uzbeckiej też łatwo. Trzeba wypełnić druk celny, jak na każdej granicy. Włoska pasażerka musi przejść przejście jak osoba piesza, czyli w sumie nieco dłużej. Schodzi nam się około godzinę i gdy już wszystkie stemple i kwity zrobione, dwaj żołnierze idą ze mną do mojego motocykla, rozkładają obok służbowy koc i każą wykładać wszystkie bagaże. Jestem mocno zdziwiony. Biorę rollbag ze sprzętem kempingowym oraz torbę ze środkowego kufra i podaję im, a oni każdą rzecz rozpakowują, miętoszą, obracają, obmacują. Myślę sobie – Jezu – to będzie kilka godzin straconego czasu. Łapówki chcą, czy co? Trafiają na notebooka i cyrk się zaczyna. Jakie hasło? Nie podam. Proszę wpisać. Wybieram konto mojego syna i loguję się. Ponieważ to nowy system Windows 10 i to konto nie było używane, to inicjalizacja trwa piekielnie długo. Potem zaczyna się dwadzieścia minut łażenia celnika po komputerze. Masakra i makabra i chyba groteska. Szuka pornografii. Nic nie ma. Zostawia komputer i zabrania dotykać. Wszystko na kocu na betonie. Bierze namiot, obmacuje, wyciąga, sprawdza woreczki ze śledziami, wyciąga śledzie, obmacuje woreczki ze stelażem, zagląda, niezdarnie pakuje. Myślę sobie , że jak czegoś nie zrobię to będziemy tam nocować, więc zaczynam z nim rozmawiać. Pytam o co chodzi, może jest metoda na szybsze załatwienie sprawy. Czy będzie nas tak wszystkich skrupulatnie przeglądał. Atmosfera robi się nieco lżejsza. Ale jeszcze z pół godziny przeglądają moje rzeczy. Ale pod koniec już jesteśmy „kumple” i wiem, że wszystko będzie od tej pory dużo szybciej. Andrzeja i włochów też sprawdzają „na kocu” ale o wiele bardziej powierzchownie. Włosi (Walter i Sylwia) są na granicy uzbeckiej już trzeci raz w życiu i wiedzą, że to są „psychopaci”, jak ich między sobą nazywamy. Tak czy inaczej 2,5 h nam zabrali.

Wjeżdżamy do Uzbekistanu. Ja oczywiście jestem negatywnie nastawiony i nic mi się nie podoba, ani wsie, ani samochody, ani ludzie. Najchętniej bym już wyjechał. Taki efekt granicy. Jednak z czasem wszystko się stabilizuje. Jest upalnie, pełno kurzu, wszystko suche. Jedziemy w trzy motocykle, bo Włosi także do Buchary chcą dojechać. Fajnie, prowadzę teraz dłuższy konwój. Mam skłonność do prowadzenia grupy. Robimy odpoczynek. Kupujemy zimne picie i jemy coś ciepłego. Potem jedziemy słabymi ale asfaltowymi drogami jeszcze ze 150 km i dojeżdżamy do przełęczy, gdzie podobno ma nie być asfaltu. Ale jest i zaledwie są krótkie odcinki szutru. Nie zauważamy nawet tego. W pewnym momencie Walter wychodzi na prowadzenie a ja spadam na koniec. I nagle jest bardzo przyjemnie i beztrosko. Ładna droga a ja myślę sobie o niebieskich migdałach i coś tam sobie śpiewam w myślach. I zdaję sobie sprawę, że właśnie mija piętnaście tysięcy kilometrów wyprawy (15000 km), podczas której nieustannie prowadziłem, nawigowałem, obserwowałem nawierzchnię i kontrolowałem Andrzeja w lusterku. A teraz mam wolne. Trwało to może z 50 km i potem znowu „liderowałem”.

Uzbekistan to kraj bez benzyny. Jest to koszmarne przeżycie dla kogoś kto to widzi po raz pierwszy. Jest pełno samochodów i zatrzęsienie stacji benzynowych. Może nawet są na pierwszym miejscu w świecie. Co z tego? Nie ma benzyny. Stacje są albo zamknięte, albo sprzedawany jest tam gaz. Stacja goni stację, małe, duże, kolorowe, szare, z ogródkami, z płotami, z ławeczkami, z różyczkami, o fikuśnych nazwach, ze znaczkami. Wszystko na nic. Benzyny nie ma. Zamknięte albo gaz. Dziki kraj myślę sobie i włos mi się jeży, bo mojej benzyny starczy jeszcze na dwie godziny. Jak przeżyć? Trzeba się rozglądać i szybko uczyć. Przy drodze, oprócz arbuzów, melonów, fanty i coli, stoją też butelki z sikami, na pierwszy rzut oka. A nie, to benzyna w butelkach po napojach. Stoi taka butelka na kamieniu i nic więcej. Walter poucza: to znak, że tu jest szansa na benzynę. On sam ma prawie najmniejszy bak, więc musi wykazać inicjatywę. Podjeżdżamy na malutki bazar w wiosce, przez którą jedziemy i następuje dla mnie pierwsza lekcja tankowania. Parkujemy, pytamy czy jest benzyna. Jest, a ile trzeba? Na przykład dziesięć litrów. Będzie. A ile oktanów? 91. Po ile? 3500 somoni (mniej niż dolar). Ok, bierzemy 30 litrów, macie tyle? Znajdzie się. Następnie znoszą to wszystko w litrowych i półtora litrowych butelkach. Każdy z nas bierze swoja dziesiątkę i przelewa do baku, a dzieci zabierają puste butelki. Potem zapłata i seria pytań: ile kosztuje, ile pali, ile wyciąga? Mycie rąk bo śmierdzą benzyną i w drogę. Myślę sobie, że dam radę w tym kraju. Tyle stacji, ale tankowanie na bazarze. Cały czas uważam, że to dziki kraj.

Dalej jedziemy dość dobrą i monotonną drogą. Tego mi było trzeba, dużego dziennego zasięgu. Odwykłem od tego. Robimy w sumie dwie półgodzinne przerwy na jedzenie i do Buchary dojeżdżamy godzinę po zachodzie słońca. Ta ostatnia godzina jest trudna, bo droga mocno dziurawa przed miastem. Walter wie, w którym hotelu oni się zatrzymają, więc my także się podłączamy. Faktycznie, hotel fajny. 40$ z dwie osoby ze śniadaniem, w ścisłym starym mieście. Motocykle wędrują na patio hotelowe. Pokoje klimatyzowane, standard bardzo dobry (przynajmniej dla przybyszów z Pamiru). Andrzej wyczarowuje po dwa piwa a ja siadam żeby coś napisać. Internet jest hotelowy ale przerywa i jest wolny.

Day 48
652km, Dushanbe (TJ) – Bukhara (UZ)

A long but great day with some interesting facts.
Always when we are crossing any border our day starts one hour earlier, at 5a.m. We wanted to get to Bukhara but it’s a far journey regarding our latest daily distances, so it’s uncertain. And additionally the border. We heard that it doesn’t take much time but today is Thursday 13^th.

Only 60km to the border. After leaving Dushanbe we stopped in a bigger petrol station and refueled for all Tajik money (somoni) we had. The tanks were actually full. Near the border we had to stop before the first turnpike where stood some money sellers. Despite our reluctance for this model, we exchanged our dollars for “sums”. An Africa Twin motorcycle with an Italian couple also came here and they also exchanged their money. We chatted a bit and then were riding together towards the border crossing.

The border on the Tajik side takes only 10 minutes. We gave back a paper received at the entrance to the country and rode further.
The Uzbek side is also easy. We had to fill in a customs form, just like on any border. The Italian passenger had to cross it as a pedestrian so it lasted a bit longer. After one hour, when we already had all stamps and papers, two soldiers came with me to my motorcycle, spread their blanket and told me to lay out all my luggage. I was deeply surprised, took my roll-bag with the camping equipment and my bag from the middle trunk and gave them. They unpacked everything, crumpled, turned, touched. I thought that, Jesus!, it will be one hour lost. Do they want a bribe? Found my notebook and the farce started. Password? “I won’t tell.” “Enter it!” I opened my son’s profile and logged into it. Because this was the new Windows 10 system and the profile wasn’t used, the initialization lasted terribly long. Then started a 20-minute computer check performed by the officer. A massacre, a horror and probably a grotesque. He looked for pornography. Found nothing. Left the computer and forbade to touch it. Everything on the blanket on concrete. He took my tent, touched it, pulled all the stuff out, checked bags with herrings, pulled the herrings out, touched bags with the frames, looked inside, packed everything clumsily. I thought that if I won’t do anything then we will spend the night there, so started to speak to him. I asked him what’s going on, maybe there’s a faster way of fixing the thing. Is he going to check all of us so meticulously? The atmosphere became less dense. But he was still checking my things for the next half an hour. At the end of the inspection we were already “mates” and I knew that everything would be performed faster from now on. Andrzej and the Italians were also checked “on blankets” but more roughly. The Italians (Walter and Silvia) were on the Uzbek border for the third time in their lives and knew that these people were “psychopaths” (we gave them this name in our talks). Anyway, they took us 2,5 hour.  

We entered Uzbekistan. Of course my attitude was negative and didn’t like anything – villages, cars, people. I would preferably have left this country. The effect of this border. But everything was gradually getting stabilized. The air was hot, full of dust, everything was dry. Our group consisted of three motorcycles because the Italians also wanted to get to Bukhara. That’s great, I was leading a longer convoy at the moment. I have a tendency for being a leader of groups. We had a rest, bought some cold drinks and something hot to eat. Then were riding on poor but asphalt roads for 150km and reached a mountain pass where would have been no asphalt. But it was. And just short sections of break stones. We didn’t even noticed them. At one moment Walter became the leader while I was the last. And suddenly the ride became pleasant and careless. The road was nice and I started to daydream and sung something in my mind. And I realized that it was the 15 000^th kilometer of our journey during which I led, navigated, observed surfaces and controlled Andrzej in my mirror. At the moment I had a time off. It lasted for 50km and then I was the leader again.

Uzbekistan is the country without petrol. It’s a nightmare for anybody who sees it for the first time. Many cars and many petrol stations. Maybe they are even the world-leaders in this field. So what? No petrol. Stations are either closed or sell gas (metan). One station after another, small, big, colorful, grey, with gardens, with fences, with benches, with roses, with fancy names, with signs on them. Everything is useless. No petrol. Closed or gas. “A wild country,” I thought, and my hair rose because I had fuel for only two hours of ride. What to do? We had to look around and learn fast. By the road, among watermelons, melons, Fanta and Cola, stood bottles with piss (at first sight). No! This is petrol in bottles. Such bottle stands on a stone and nothing more. Walter teaches us: this is a sign that you can get some petrol here. He had almost the smallest tank so had to show his initiative. We came to a bazaar in a village which we were passing by and I had the first lesson of refueling. We parked, asked about petrol. They had it. “How much do you need?” 10 litres, for example. They had it. How many octane? 91. How much? 3500 somoni (less than 1 dollar). “Ok, we will take 30 liters, do you have this amount?” “We will have.” Then brought the petrol in 1-litre or 1,5-litre bottles. Each of us took his 10 liters and poured into tanks and children removed the empty bottles. Then the payment and series of questions: how much, how much consumes, how fast? We washed our hands and set off. I think that we will manage to pass this country. So many stations but you have to refuel on a bazaar. Still I think that this country is a complete wilderness.

Then we were riding on a good and monotonous road. That was what I needed – a long daily distance. I was out of this habit. In total, we made two thirty-minute stops to eat something and reached Bukhara one hour after sunset. The last hour was hard because the road near the city was full of holes. Walter knew the hotel where they were going to sleep so we joined them. The hotel is cool indeed. 40$ for two people, including breakfast and in the old town. The motorcycles went to the hotel’s patio. Rooms are air-conditioned, their standard is very good (at least for travelers coming from Pamir). Andrzej suddenly brought two beers for each one of us and I sat down to write something. The Internet comes from the hotel but stops for moments and is slow.