241 km, Darchan – Ułan Bator

Rano wstałem w lepszej formie więc idzie ku dobremu. Wyspaliśmy się za wszystkie czasy. Normalnie wstajemy o godzinie 6 rano lokalnego czasu. Co daje odpowiednio północ lub 23 czasu polskiego. Często ja już jestem na nogach a moja rodzina jeszcze nie poszła spać i pogadamy sobie na czacie.

Trasa monotonna, chociaż widoki przepiękne. Ale na pewno mogą się znudzić po długim czasie. Ponieważ są powtarzalne, bardzo podobne do siebie. Krótko mówiąc step. W stepie rozproszone są jurty, niekiedy kilka obok siebie ale najczęściej samotnie. Zastanawiające co spowodowało, że akurat w tym a nie innym miejscu stoją. Widać pasące się kozy, krowy i chyba owce. Doglądają ich chłopcy na koniach. I to robi wrażenie. Tego się często w naszych rejonach nie widzi. Mam na myśli jeźdźców. Zwierzęta potrafią paść się po obu stronach drogi i zdarza się, że przechodzą na drugą stronę, wtedy ruch zatrzymuje się. Sytuacja jest groźna bo zwierzęta nie zwracają najmniejszej uwagi na samochody. Sami mongołowie jeżdżą jak dzieci. Taki infantylny styl. Są niepewni i robią głupie manewry. Nie raz na przykład widziałem, jak samochód zaczyna wyprzedzać po czym jak tylko znajdzie się na drugim pasie, zaczyna podhamowywać, i wyprzedzają się jak dwa tiry z prędkością 10 km/h. Co chwila też świecą do nas długimi. Początkowo myślałem, że ostrzegają nas przed czymś, ale okazuje się, że to takie „cześć”.
W mieście sprawa tylko przybiera na sile. Trąbienie jest nagminne, jak w krajach arabskich. Jak stoją na czerwonym to trąbią ponieważ stoją, jak światło się zmieni, trąbią bo ruszyli. W sumie ciągle trąbią. Są nieuprzejmi, wciskają się. Do tego w stosunku do nas są ciekawscy. Każdy na nas patrzy, robią nam zdjęcia, dzieci opuszczają szyby i wpatrują się jakby nie wiem co zobaczyli. Oczywiście wtedy trąbią, żeby zwrócić uwagę, a może w geście sympatii.

Oczywiście, że będzie padać | Of course it’s going to rain

Nocujemy w hostelu Gana. Na dachu stoją jurty i właśnie w takiej mieszkamy. Jest kibelek i na zewnątrz w przybudówce prysznic. Blisko mamy do centrum a jednocześnie mamy posmak stepu. Najbliższa okolica nieciekawa, w tym sensie, że brzydka, ale to właśnie w sumie jest fajne.
Pobędziemy tu kilka dni.

We sleep in the Gana hostel. Yurts are located on the roof and we stay in one of them. We have a toilet inside. The shower is in an addition outside. The city-centre is near but we feel the taste of steppe at the same time. The neighborhood isn’t interesting because it’s ugly but in fact this is cool.
We will spend some days here.

Nasz hostel. Jurty na dachu | Our hostel. The yurts on the roof

Tu zjedliśmy. Restauracja z polecenia. Uprzedzam pytania, zjadłem tylko odrobinę a resztę dojadł Andrzej (oprócz swojego ma się rozumieć) | We ate here. A recommended restaurant. Anticipating your questions, I ate only a bit and left the rest for Andrzej (he ate it and his portion)

Jak ktoś chce pokrowce dla siebie, proszę pisać. Mogę się rozejrzeć | If somebody wants such covers, write to me. I can look for them

To zdjęcie i poniżej na palcu Czyngis-chana | This photo and photos below were taken on the Genghis-Khan square

Wracając do wczorajszego dnia jeszcze. Karetka przyjechała po 10 minutach. Taka transportowa bez wyposażenia. Był ratownik i kierowca, obaj kumaci w udzielaniu pierwszej pomocy. Zawieźli mnie do szpitala. Na izbie przyjęć czekałem 5 minut. Potem badanie 10-15 minut. Nikt nie rozmawiał po angielsku ani rosyjsku. Zawołali jednego, który podobno mówił. Pytam „do you speak english”, odpowiada „a little”, i to wszystko co powiedział, pewnie to wszystko co znał. Potem lekarz, który mnie badał wykrzesał z siebie kilka słów po rosyjsku i wiedziałem już co mi jest i co zamierzają robić. Następnie przeszedłem do sali, w której było 6 łóżek i tam mnie pielęgniarka ułożyła. Zdezynfekowała pod wenflon i przy użyciu jednorazowej (otwieranej przy mnie) igły zrobiła nakłucie. Dostałem dwie porcje jakiegoś płynu, zapewne coś klasycznego. Już wcześniej lekarz powiedział mi, że wszystko będzie za darmo. W sumie po 3 godzinach, wszystko się skończyło, zmierzono mi ciśnienie i puls i powiedziano, że mogę iść. Więc ubrałem się i wyszedłem. Miałem ze sobą GPS więc do hotelu trafiłem, a nawet poszedłem skrótem przez osiedla i zrobiłem zdjęcia. A w hotelu czekał i pokój i Andrzej. Pogadaliśmy i ja poszedłem spać a on coś zjeść, bo nic nie jadł.

Day 19
241 km, Darkhan – Ulan-Bator

In the morning I woke up in the better form so it’s going to be well. We got enough sleep. Normally we wake up at 6 a.m. of the local time. It’s midnight or 11 p.m. in Poland. I’m often up and my family isn’t in beds yet so we can chat a bit.

The road is monotonous although the views are beautiful. But for sure they can be boring after a long time because they are repetitive, very similar to each other. Generally speaking: it’s the steppe. Yurts are scattered around, sometimes in groups but usually alone. It’s interesting why they are situated in the particular location. You can see goats, cows and probably sheep. They are watched by boys on horses. It’s impressive. They are not a common view in our region. I mean the riders. The animals can graze on both sides of the road and sometimes they cross it – then the traffic stops. Such situation is dangerous because the animals pay no attention to the cars. Mongols drive like kids. Some kind of a childish style. They are uncertain and make stupid maneuvers. For example, sometimes I saw a car which started to overtake another vehicle but as soon as it was on the second lane it braked, what reminds me two lorries overtaking each other with the speed of 10 km/h. They often turn on high beams. Initially I thought they warn us but it turns out that it’s their “hello”. In cities these situations are more frequent. Beeps are common like in Arab countries. When they stop on the red light – beep because they stop. When the light changes – beep because they moved. Generally they beep all the time. They are unkind and squeeze in. Additionally they are curious towards us. Everybody looks at us, takes photos, children lower car glasses and stare as if they have seen something strange. Of course drivers beep then to draw our attention or maybe it’s a sign of their sympathy.

Concerning the day before. The ambulance arrived after 10 minutes. A transport one, without any equipment. There was one rescuer and one driver, both had knowledge of the first aid. They took me to the hospital. I waited for 5 minutes in admission room. The test lasted 10-15 minutes. Nobody spoke English or Russian. They called one who supposedly did. I asked him “do you speak English”. He replies “a little”. That’s all, he probably knew only these words. Then the doctor who examined me said some words in Russian and I knew what happened to me and what they are going to do now. I went to a room with 6 beds. A nurse told me to lie down here. She disinfected my skin to place a PVC and made a puncture using a disposable needle (opened in my presence). I got two portions of liquid, certainly something classic. The doctor told me before that everything will be for free. 3 hours in total, everything ended, they checked my pressure and pulse and told me that I can leave. So I got dressed and left. I had the GPS with me and found the hotel. I even went through a shortcut in districts and took photos. Andrzej and our room waited for me in the hotel. We talked a little, I went to bed and he went to eat something because didn’t eat yet.