Niewiele można dziś napisać. W nocy lało i grzmiało. Rano także deszcz, prognozy deszczowe na całą drogę. A tu się okazuje, że godzinę przed wyjazdem przestało padać. W takim razie wyruszyłem. I tak jechałem a po lewej stronie i prawej niebo czarne od deszczu. I tak przez setki kilometrów. Pofartowało mi się.

Po drodze zarezerwowałem nocleg w Bratysławie.

Mało dziś jadłem, dlatego skorzystałem z pizzerii obok noclegu a potem z pubu nieopodal, gdzie wypiłem niezwykle smaczne piwo Maurus.

Dziś dzień ciekawy, ponieważ odłączam się od grupy.

Chłopaki – Sławek i Marek (Slawoy i Siorbak) jadą na północ wzdłuż jeziora Garda po jego wchodniej stronie. A ja pojadę na wschód. Miejscem rozstania jest Sirmione. Piękny cypel na południu Gardy. To bardzo luksusowe miejsce. Przejechaliśmy je ale nie było jak się spokojnie zatrzymać. Jest niedziela i chyba całe Włochy tu zjechały. Tysiące ludzi. Wszystkie miejsca zajęte. Temperatura 36 w cieniu. Wentylatory w motocyklu nie gasną. Stoimy w korku. Jest nie do wytrzymania gorąco.

Pijemy pożegnalną kawę w przewiewnej restauracji nieco dalej i rozjeżdżamy się.

Tam gdzie jadą chłopaki prawdopodobnie będzie padać a na pewno będzie dość chłodno. Ja już tego nie chcę. Nie chcę namiotowego chłodu i deszczu. Przez ponad tydzień codziennie rozkładałem i składałem namiot, często w deszczu a niemal zawsze mokry od porannej rosy. Te kilka ostatnich dni chcę pobyć we względnym luksusie jaki daje pokój hotelowy oraz chcę jechać bez deszczu. Wolę upał niż deszcz. Biorąc pod uwagę fakt, że chłopaki wracają do Świnoujścia a ja do Warszawy, postanowiłem pojechać inną drogą, która powinna dać mi to o czym wspomniałem powyżej.

Dlatego właśnie Sirmione było tym miejscem, w którym nasze drogi się rozeszły.

Jechałem monotonnie do godziny 16 a następnie w miejscu gdzie mnie ten czas zastał, przy pomocy Booking zamówiłem nocleg. Jest świetnie. O to mi właśnie chodziło.