Podróż rozpoczęła się z lekkim opóźnieniem o 6:30. Film drogi. Ponad 500 km początkowo w deszczowej pogodzie, a potem upał, upał, upał.  Słowacja, Węgry, Rumunia. Dwa pierwsze kraje to klasyka. Czysty tranzyt i niewiele ciekawych sytuacji. Granica z Rumunią zajęła nam 5 minut, a potem rumuńskimi wioskami w dalszą drogę.
Dziwny to kraj. Z jednej strony raczej bieda, ulice dziurawe, furmanki, generalnie jakby Polska sprzed 30 lat. Z drugiej strony nowe zachodnie samochody, willowe miejscowości (ale na ulicy końskie łajno). Kraj kontrastów.

Kolacja też była specyficzna. W osobnym domku przeznaczonym do biesiadowania. Jedzenie bardzo lokalne, swojskie kiełbasy, szpek, własnej roboty majonez do jajek. No i oczywiście lokalny alkohol. My piliśmy dwa rodzaje: bimber o mocy 50 voltów na moje podniebienie oraz dużo słabszą nalewkę o bardzo fajnym smaku. A do tego inne specjały. Tego dnia byliśmy w siodle równo 12 godzin, wiec po kolacji nie było innej opcji jak iść prosto spać. W niedzielę też ruszamy zaraz po śniadaniu, a różnica czasu 1h powoduje, że śpimy krócej.
Plan na niedzielę to zwiedzanie Wesołego Cmentarza a następnie około 300 km do kolejnego noclegu.

Podróż oficjalnie zaczyna się jutro, no ale ja wyruszyłem już dziś. Jadę do Bielska, do Artura.

Pogoda piękna. Mam do przejechania jakieś sześć godzin. Wyruszyłem z pracy wczesnym popołudniem i na wieczór chyba będę na miejscu.

Na 14 km przed celem złapało mnie oberwanie chmury, więc koczuję na Orlenie. Według prognozy w telefonie, przestanie padać około północy.

Odczekałem godzinę, ale cały czas pada równo. Nie zanosi się, że przestanie. Nie ma problemu. Mam wszystko czego potrzeba, aby przetrwać w deszczu. Myślałem po prostu, że nie będę musiał tego używać. Chociaż szczerze powiedziawszy, to mam buty skuterowe a nie motocyklowe, i te buty na pewno przemokną. To jedyny element, który jest „niedopracowany”. Zrobiłem na skuterze około 40 tyś km w tych butach i spisały się świetnie, ale skuter chroni nogi przed wodą, a motocykl nie.
Więc staruję, w końcu mam do mety tylko 14 km.

Piętnaście minut później byłem już na miejscu u Artura i jego żony Ewy. Jest bardzo miło, prysznic, jedzenie a potem rozmawiamy przy piwku o jutrzejszym oficjalnym starcie wyprawy. Planujemy położyć się spać wcześniej.

Jak zwykle plan wcześniejszego pójścia spać nie wypalił. Przynajmniej ludziom. Pies spał w najlepsze.